Gisteravond was ik bij een sing-in op de camping. Iedereen mocht zingen en het hoefde niet ‘ingetogen’. Wow, dat was echt fijn. Toen ik meezong merkte ik hoe ik dat heb gemist het laatste anderhalf jaar. Het was zo’n sing-in met ‘nog ééntje dan’ en ‘dit is echt de laatste’, echt ouderwets mooi.
De tent waar de diensten op zondag, de sing-in en andere activiteiten plaatsvinden is zo’n zelfde tent als bij de Pinksterconferentie van Opwekking, alleen een stuk kleiner. We zijn sinds 2010 elk jaar bij Opwekking geweest. We hebben er hele goede herinneringen aan en het zingen in die grote tent was altijd erg leuk.
De zangdiensten in onze kerkelijke gemeente waren de eerste jaren ook fijn. We zongen een mix van Opwekking en andere liederen. Later werd het steeds vaker Hillsong en Bethel Music. Het moest professioneler, er kwam (meer) licht op het podium en het volume ging omhoog. De (atmo)sfeer veranderde. We werden gevraagd te gaan staan, de ramen werden verduisterd en er kwamen meer ‘zen’-momenten na elk lied.
Gisteravond hoorde ik vanuit onze caravan al het geluid van de sing-in. Ik twijfelde om te gaan, moest even een drempel over, maar ging toch. Het was geen van tevoren ingestudeerd programma, we zongen steeds een lied wat iemand graag wilde zingen. Hij of zij moest er wel bij vertellen waarom. Oké, natuurlijk was er ook iemand die het ‘op zijn hart had’ om dit lied te zingen. Dit is niet (meer) mijn taalgebruik, maar de intentie was goed. De diversiteit van campinggasten gaf een hele mooie mix van liederen. Ik heb ze niet allemaal onthouden, maar wel een paar:
- Jezus is de Goede Herder
- Opwekking 845
- Zit je deur nog op slot
- Good, Good Father
- Psalm 43:4 en 5 OB
- Lichtstad met uw paarlen poorten
De rest weet ik niet meer uit mijn hoofd, maar het was voor herhaling vatbaar.