Kijktip!
Vanmiddag bekeek ik op YouTube een interview wat je echt moet zien. Als je geen zin hebt om je uitgebreid te verdiepen in de leer van Bethel Church in Redding, Californië, maar er toch wel iets over wil weten, luister dan naar dit verhaal. Want dan hoor je iets uit de praktijk en wat de gevolgen kunnen zijn van de leer van Bethel Church.
Alisa Childers gaat in gesprek met een jong echtpaar, Jesse en Kali Westwood, die beide zijn opgegroeid in een charismatische kerk. Hij heeft de Bethel School of Supernatural Ministries gevolgd en speelde mee in de Bethel worship band. Ze leerden elkaar kennen op een Jesus Culture evenement. Beide waren aanbiddingsleider en gingen op tour met Sean Feucht, een bekende aanbiddingsleider in de VS, ook uit Bethel Church, in Redding CA.
Inhoud
Alisa Childers praat met Jesse en Kali Westwood over hun jeugd, hun tijd als aanbiddingsleider en hun vertrek uit Bethel. Ze vertellen beide hoe hun geloof in God is veranderd. Jesse noemde zichzelf een tijdlang atheïst en Kali twijfelde erg aan wat ze altijd had geleerd over het geloof.
Kali deelt het trieste verhaal van het overlijden van haar broer op 15 jarige leeftijd en het ‘Dead Raising Team’ die de jongen probeerde op te wekken uit de dood. Jesse vertelt hoe de praktijk van Treasure Hunt in zijn werk gaat op BSSM en hoe ik-gericht het is. Ook vertelt Jesse over de vragen die hij kreeg na 20 jaar zoveel ‘profetische woorden’ te hebben gehoord die hij niet zag gebeuren. En wanneer je tegen de ‘profeet’ zoiets zei als: “hé man, ik zit hier in grote nood, wat moet ik doen?”, had je gewoon niet genoeg geloof.
Kali was aan het eind van het gesprek open over zichzelf als aanbiddingsleider en had een boodschap voor mensen die naar hen opkeken:
We moeten echt de aspecten onderzoeken van wat we aanbidden. Als ik bruut eerlijk ben, zelfs alleen tegen mezelf, denk ik dat veel daarvan mijn eigen aanbidding was. Van een idee dat ik had over wie God was, wat Hij van mij wilde, wat Hij wilde horen. En een beetje mezelf op een voetstuk plaatsen. Zo van, ik heb toegang tot iets waar niemand anders toegang toe heeft, want ik ben uniek en speciaal in Hem. Het wordt een beetje narcistisch en daarom denk ik dat we voorzichtig moeten zijn met hoe onze creativiteit eruit ziet en ik pieker er nog steeds over. Wat is mijn bijdrage en wat als ik probeer om ook het idee te bereiken dat Bethel heeft, wat ze vertegenwoordigen? Zoals het ‘God is creatief’ ding, dat ze maken muziek die anders is, het is groots en emotioneel. Ze lijken zo spiritueel als ze dit doen. Ze denken dat ze nederig zijn. Maar als iemand die op een voetstuk stond en iemand geweest te zijn die deel uitmaakte van een groep waarvan mensen zo opgewonden waren om hen te horen spelen, alsof we een ‘mantel’ hadden en iets dat we aan de mensen konden geven. Wil ik de mensen die denken dat ze buiten hun eigen groep moeten zoeken om dat te vinden wat ze missen vertellen; het is zo’n leugen. Het is iets dat op een voetstuk is geplaatst, een vals idool, het is een idee over iets dat gewoon niet waar is.
Kaylee Westwood│Leaving Bethel: Christian Couple Shares Their Deconstruction/Reconstruction Story
👍👍👍Duidelijke samenvatting!