Terugblik op ‘Leven met God en mensen, in goede en kwade dagen, in gezondheid of met kanker’ (2)

Tien jaar terug in de tijd

Tien jaar geleden, in 2015 kreeg ik de diagnose baarmoederkanker stadium 4a. In die tijd begon ik met schrijven over mijn ‘Leven met God en mensen, in goede en kwade dagen, in gezondheid of met kanker’. In een paar blogjes neem ik je mee naar die tijd. Dit is deel 2.

De eerste chemokuur

Op 29 april werd ik geopereerd schreef ik in de vorige blog. Een maand later op 29 mei kreeg ik de eerste chemokuur. De eerste kuur was nog te doen, maar naarmate de kuren volgden werd het zwaarder. Het aanprikken van het infuus ging steeds lastiger bijvoorbeeld, omdat je aders beschadigen door de chemo. Op een gegeven moment had ik een douchestoel nodig, omdat staan te vermoeiend was en ik op eigen kracht niet uit bad kon komen. Toen mijn hartslag na een paar stappen lopen steeg naar 180 moest ik naar de eerste hulp.

We zijn met z’n allen nog niet gewend aan het chemo-tijdperk. Ik wip nog heen en weer tussen ‘zo min mogelijk iemand lastig vallen’ en ‘eerlijk zeggen hoe k.. ik me voel’. Nog nooit eerder was ik zo moe als nu en ik heb allerlei vage, gekke klachten. Dacht ik dat het na een paar dagen beter zou gaan, ben ik vandaag nog moeier dan de eerste dagen…. De operatie was niks hierbij vergeleken. Plus dat die eenmalig was en dit nog 5x moet. Het is idioot om te bedenken dat ik 2 maanden terug nog werkte, de tuin snoeide, mijn huishouden deed, voor man en kinderen zorgde en mijn scriptie voor de pastorale cursus afrondde.

Groeiblog Heleen – 3 juni 2015

Nu denk ik weinig meer aan deze dingen. Wel vind ik het bijzonder dat je lichaam na chemokuren en bestralingen weer kan herstellen. Op sommige momenten herinner ik me wel de tijd dat ik niets kon. Bijvoorbeeld afgelopen zaterdag, toen mijn man en ik 70 kilometer hebben gefietst. Dan ben ik God dankbaar dat ik dat kan.

Pastorale cursus en scriptie

Van september 2014 tot begin 2015 werkte ik aan mijn scriptie voor de cursus ‘Contextueel Pastoraat’ van Stichting Koinonia. Ik was er moe van weet ik nog. Zo’n scriptie kost best veel energie, maar achteraf was de moeheid toen ook een gevolg van de uitgezaaide kanker. Gelukkig was de scriptie al vóór de diagnose kanker en de behandelingen bijna af. Een week na de eerste chemokuur was de scriptiepresentatie en ik weet nog hoe blij ik was om daarbij te kunnen zijn!

Van de drie jaar cursus op zich heb ik meer geleerd dan van het maken van de scriptie. De cursus is bedoeld voor mensen die als pastoraal medewerker aan de slag willen gaan of voor persoonlijke ontwikkeling. De basis van de cursus is het contextuele gedachtengoed en de Bijbelse onderbouwing daarvan.

‘Timing’ van de kanker

Liever had ik in 2015 geen kanker gehad. Het was zwaar, vooral de onzekerheid over de toekomst. Soms begreep ik de timing niet, zeker niet toen na de tweede chemokuur plotseling mijn vader overleed aan een aneurisma. Maar toch was de timing, als je het zo kunt noemen, ook weer wel goed. In 2009 en 2010 heb ik een tijdje psychotherapie gehad en de cursus ‘Contextueel Pastoraat’ was daarop een goede aanvulling. De therapie en het contextuele gedachtengoed leerde me anders te kijken naar mijn jeugd. Zeker niet alleen negatief trouwens.

In het contextuele gedachtengoed ga je terug naar het verleden van je ouders, je grootouders en de invloed daarvan op het heden en de toekomst. In mijn jeugd, maar ook daarna, werd veel rekening gehouden met mijn moeder. Daarbij kwam dat ze borstkanker kreeg in 2002, waaraan ze in 2010 is overleden. In die jaren stond de kanker van mijn moeder centraal in ons gezin en dat was dus zeker níet zoals ik het wilde in 2015! Met hulp van mijn man en met Gods hulp is dit aardig gelukt denk ik. Natuurlijk hadden de behandelingen invloed op ons gezin, want ik lag een half jaar ziek op bed. Maar wat ik kon doen voor de kinderen, dat deed ik en het leven draaide niet alleen om mij.

‘Timing’ is misschien een gek woord. Toen mijn vader overleed zei ik wel: ‘Heer ik vind dit geen leuke timing’. Maar ik bedoel nu niet God de ‘schuld’ te geven van mijn kanker of het overlijden van mijn vader. Wel geloof ik dat God alles in de hand heeft en dat geeft mij wel rust, al begrijp ik het niet altijd.