Moeheid en kanker
Te moe om naar de kerk te gaan. Zo was het soms tijdens, maar ook in de jaren ná de behandelingen tegen kanker. We waren in die tijd lid van een evangelische/charismatische gemeente. Er was één dienst op zondag en dus geen mogelijkheid om ’s middags alsnog naar de kerk te gaan.
Op een zondagmorgen bleef ik thuis en in bed schreef ik dit gedicht. Misschien had ik toen al heimwee naar de traditionele kerk.
De kerktelefoon
‘Heere, zegen de luisteraars thuis bij de kerktelefoon,
en hen die deze dienst later zullen luisteren via de cassetterecorder‘Het klonk zo gewoon
die cassetterecorder in het verder zo statige gebed
het raakte me wel, de aandacht voor de zieken
gelukkig zat ík in de kerk, met mijn baretKerktelefoon was voor bejaarden en zieken thuis
soms was het ding niet pluis
vaak het knopje met de stofdoek uitgezet
een diaken kwam langs en fixte het
hij kreeg koffie
en zij hadden weer bezoekInternet verving de kerktelefoon
handig tijdens de strijk
niet te hard stomen
op de achtergrond een preek
ik ging op zondag ook naar de kerk
maar het was een extraatje gewoonNu luister ik naar de lifestream
in bed alleen en anoniem
‘ik wil u aanmoedigen te gaan staan’
maar ik had geen energie om te gaan
ik leg mijn hoofd nog even neer
‘kom maar hier bij Mij’, zegt de HeerIk rust nog even, de dienst duurt best lang
wat als ik vaker niet komen kan
vergeten ze me dan?
zouden ze vandaag de zieken noemen
ze hoeven me de bloemen niet te schenken
maar laten ze wel even aan me denken!
Tien jaar terug in de tijd
Tien jaar geleden, in 2015 kreeg ik de diagnose baarmoederkanker stadium 4a. In die tijd begon ik met schrijven over mijn ‘Leven met God en mensen, in goede en kwade dagen, in gezondheid of met kanker’. In een paar blogjes neem ik je mee terug naar die tijd. Dit is deel 3.