De kinderen van de Mieraskerk en de Sionkerk

Wie denkt er aan de kinderen van de Mieraskerk en de Sionkerk?

Afgelopen zondag bemerkte ik meteen de neiging het op te willen nemen voor de mensen van de Mieraskerk en de Sionkerk. Nee, natuurlijk is er geen excuus voor het aanrijden en in de rug schoppen van verslaggevers! Maar het kan geen kwaad je een beetje in de achtergrond te verdiepen.

En wie denkt er aan de kinderen van de Mieraskerk en de Sionkerk? De kerk, waar ze elke zondag naartoe gaan met het gezin, waar ze misschien ook zondagsschool hebben of catechisatie, is hun veilige haven. Je kunt er van alles van vinden, maar dit is hun ‘normaal’. Ze weten niet beter dan wat hun ouders en de dominee of ouderling zegt is waar. De zondag is een heilige dag, een rustdag. Televisie hebben de meesten niet thuis en als ze er wel één hebben, blijft hij op zondag vast uit.

En dan staat er op zondag een cameraploeg voor de kerk. Ze gedragen zich niet erg subtiel en zelfs politici worden getraind hoe hiermee om te gaan. Heel Nederland valt over je heen vanwege de beslissingen die jouw kerk maakt en jij moet ’t uitleggen aan die verslaggever. Je durft zélf de naam van Jezus uit eerbied niet eens hardop te noemen, maar de verslaggever gebruikt het als scheldwoord, als vloek. Het gaat heel erg mis. De kinderen moeten zich rotgeschrokken zijn. Een vader die uit onmacht een verslaggever schopt en in het andere geval aanrijdt. Denk je in hoe het is voor een kind, de onmacht van vader te voelen?

En wie aan de volwassenen?

Ik was blij toen ik zondag dit draadje op Twitter zag over randstadjournalisten die walgen van gereformeerde opvattingen en die al jaren deze mensen lastig vallen. Natuurlijk is dit geen excuus voor het aanrijden van een verslaggever, of het nu bewust of onbewust ging. Maar probeer je heel even in hen te verplaatsen en heb wat mededogen.

Uitgelichte afbeelding: YouTube