‘GRACE023, van evangelisch naar charismatisch’ is het verhaal van een bestaande evangelisch/charismatische gemeente in Nederland. Het verhaal is waar gebeurd, de naam van de gemeente is fictief. Deze keer beschrijf ik een flashback, die af en toe nog door mijn hoofd gaat.
Flashback
Het duurt lang, maar ik kan er met een íets meer afstand naar kijken. Soms heb ik een flashback, zoals vanmorgen toen ik de hond uitliet.
Ik zie ons weer zitten, mijn man en ik tegenover drie oudsten van Grace023. Het was het laatste gesprek, al wilde ik dat nog niet zien. Wanneer ik nu terugdenk aan de tijd voor dit gesprek, als ik de mailtjes teruglees die over en weer gingen voorafgaand aan dit gesprek besef ik dat ik het wel had kunnen weten toen. Er is mij letterlijk gezegd dat het een gesprek zou zijn om ‘een periode af te sluiten’ en waarin de oudsten wilden horen of wij konden leven met de verschillen die er waren. En nóg viel het kwartje niet bij me.
Mijn man was er al lang klaar mee en meerdere gemeenteleden waren ons al voorgegaan, maar ik was er nog niet aan toe om te vertrekken uit de gemeente. Nog steeds hoopte ik op herstel van de relatie met het hele oudsten-team en bad ik om een wonder. Dit verlangen naar herstel was er duidelijk niet bij iedereen die avond. Nadat ik mijn brief had voorgelezen brandde John los. Alles wat ik had opgelezen was ongeloofwaardig, omdat ik een website over dwaalleer was begonnen. Toen ik de naam van een vriendin uit de gemeente noemde zei hij dat deze vriendschap weinig goeds had opgeleverd. Hij was boos en schreeuwde, het leek wel een gevecht wat hij moest winnen.
Waarom blijven jullie?
Mariska, één van de oudsten en tevens pastoraal werker zei toen:
Ik vraag me af waarom jullie hier eigenlijk willen blijven?
In de jaren dat ik haar kende had ik veel met haar gedeeld: over de therapie tijdens mijn depressie en moeilijke dingen uit mijn jeugd en we hadden goed contact, ook op de huiskring. Sinds we vragen stelden over de koers van de gemeente was er afstand gekomen en werden we door haar genegeerd, maar toch deed deze opmerking pijn. John viel haar meteen bij, alsof het afgesproken was en zei:
Ja, waarom blijven jullie hier? Zijn er nog wel goede dingen hier in de gemeente? Noem eens iets.
Ik viel even stil en zei toen dat onze jongste dochter graag naar de tienerclub ging en dat ik graag naar de preken van Theo, René en Bernard luisterde. Dat we zo’n goede tijd hadden gehad en mensen zo lief voor me waren toen ik werd behandeld voor kanker. En dat ik toch pas nog een ziekenbord had gemaakt voor aan de muur, zodat het makkelijker was voor gemeenteleden om kaarten naar zieken te sturen. Het voelde alsof ik mezelf moest verdedigen daar nog te zijn en te mogen blijven. Het maakte weinig indruk en John vroeg zich af of wel elkaar niet beter een hand konden geven en afscheid konden nemen.
Zegeningen
Nog steeds moet ik vaak huilen als ik terugdenk aan sommigen dingen. Misschien komt het mede door de lockdown, de coronacrisis die al zo lang duurt. Daardoor zie ik minder mensen en kunnen we ook geen (andere) kerk bezoeken. Soms voel ik me zo alleen en dan komen nare herinneringen terug.
En toch… voel ik me gezegend, ondanks alles en door alles heen. Zegeningen waren er ook in die jaren en nog steeds, want veel vriendschappen zijn gebleven. Theo en Bernard spreken nog steeds in Grace023 en hun preken kan ik blijven beluisteren via het wereldwijde web. En preken zijn er dankzij corona heel veel te beluisteren elke zondag. Nog belangrijker is dat God dezelfde is gebleven en voor ons blijft zorgen en Hij spreekt elke dag en ieder moment tot ons, door Zijn Woord en Geest!
Wijsheid toegewenst bij het vinden van een gemeente die wel bij jullie past.