Praktijkverhaal
Eerder schreef ik over ‘GRACE023, van evangelisch naar charismatisch’, het verhaal van een bestaande evangelisch/charismatische gemeente in Nederland. Dit verhaal is waar gebeurd, de naam van de gemeente en de namen van personen zijn fictief. Deze keer gaat het over de vraag of de gemeente Grace023 een veilige plek is voor tieners en jongeren.
Empathie en veiligheid
Volgens Jong Protestant is een strak gepimpte kerkzaal of band niet doorslaggevend voor de betrokkenheid en binding van tieners en jongeren met de kerk. Kernwaarden die in dit artikel worden genoemd zijn onder andere empathie en veiligheid zowel fysiek als emotioneel. Iets wat in ieder geval niet bijdraagt aan de veiligheid van tieners en jongeren zijn steeds wisselende tienerleiders. Zeker wanneer het tienerleiders betreft die zich kunnen inleven in de tieners, bij wie zij zich veilig voelen.
Grasveld
Bij de start van Grace023 was er nog geen kinder-, tiener- of jeugdwerk. Op zondag tijdens de dienst speelden de kinderen vaak op het grasveld aan de overkant met een volwassene en een paar tieners erbij. Onze kinderen hebben hier nog steeds goede herinneringen aan.
Tienerwerk
Hoe groter de gemeente werd, hoe meer tieners er waren. John gaf ook leiding aan het tienerwerk. Hij deed echt zijn best en had vast het goede voor met de tieners. Maar bij John moest het vaak net iets professioneler, iets waar tieners niet altijd op zitten te wachten. Tijdens een tieneravond kwam er iemand van buiten de gemeente zingen. Een aantal tieners zong niet mee en tijdens de pauze zei John tegen hen dat hij zich voor hen schaamde…. Daar scoorde hij geen punten mee bij de tieners en sommigen van hen komen nooit meer in een kerk nu. Er werd niet hardop over gesproken, maar ergens ging (en gaat) het niet helemaal goed in de samenwerking tussen John en veel andere tienerleiders. Steeds weer zijn er tienerleiders die ermee stoppen. Sommigen onder het mom van ’te druk’, anderen durven wel de reden te noemen en eens sprak één van de kinderen zijn mond voorbij: “Ik moet nu op zaterdag weer vroeg naar bed, want papa en mama stoppen met de tieners. Ze willen geen ruzie met oom John, maar oom John wil altijd zijn zin”.
Samen optrekken?
Bij de tiener- en jeugdleiding was onder andere verschil van mening over Bethel Church, Redding en BSSM. De één maakte zich zorgen over de leer van Bethel Church/ BSSM en de invloed hiervan op Grace023 en haar tieners en jeugd. Een andere jeugdleider motivéérde jongeren juist om naar de school in Redding gaan, wat ook gebeurde. Hoewel John in een statement de gemeente liet weten dat het zijn verlangen was om ondanks verschil van mening samen op te trekken, is dat in de praktijk niet het geval. Nog steeds leggen diverse coördinatoren en tienerleiders hun taken neer. Tieners begrijpen best dat volwassenen het niet overal over eens zijn. Het is goed om hen met verschillen te laten omgaan, ook in de kerk. John zegt wel dat verschillen mogelijk zijn in Grace023, maar de praktijk is anders. Kinderen willen geen keuze maken tussen diverse tienerleiders, maar voelen het soms wel zo. De ene tienerleider zegt dat ‘Bethel’ oké is en de ander gaat weg omdat hij of zij er moeite mee heeft. Dit voelt is en is niet veilig voor tieners.
Wie voelt zich verantwoordelijk?
Dat John gemeenteleden vraagt te vertrekken en kringleiders verbied kring te houden is heftig. Nog erger is het wanneer het gaat om tieners en jongeren. Wie voelt zich verantwoordelijkheid voor hun (geestelijk) welzijn? Hoeveel leidinggevenden moeten er nog vertrekken voordat John gaat nadenken? Zou er een moment komen waarop het welzijn van de tieners belangrijker is dan de visie van John?