Als ik geen pijn meer doe

Zondagavond

Veel gaat goed, maar sommige dingen doen pijn. Deze blog gaat over pijn die raakt aan oude pijn.
Soms luister ik in de auto naar muziek van Feike Asma en in gedachten ga ik dan dertig jaar terug. Mijn vader en ik luisterden graag naar Feike Asma. Op zondagavond las ik een boek en genoot van de rust, voordat ik maandag weer naar school moest. We waren niet een heel uitbundig of vrolijk gezin. Er was ook niet heel vaak ruzie, want onbewust hielden we rekening met mijn moeder. Ze was vaak down of depressief en dat voelde ik aan als kind. Om het haar niet moeilijk te maken, was ik een stil en rustig.

Toen ik 12 jaar was deed mijn moeder iets geks. Iets ongewoons wat ook zichtbaar was voor de buitenwereld. Ze bekraste ’s avonds laat auto’s in de buurt, die van de buren en ook die van onszelf. Waarom ze dit deed hebben we nooit begrepen. Op een avond toen m’n zusje en ik al sliepen werd ze opgepakt door de politie en mijn vader werd gebeld met de mededeling dat mijn moeder op het politiebureau zat. Toen mijn vader het me een paar dagen later vertelde huilde hij.

</p>

Recht en onrecht

Het voelt zo onrechtvaardig nu. Ik had mijn ouders zo graag de hulp of therapie gegund die ik zelf heb gehad. Het had zo anders kunnen zijn. We hielden van elkaar, maar konden het zo moeilijk uiten. Mede door de therapie die ik heb gehad en de cursus ‘Contextueel Pastoraat’ gaat het goed met me. Ik heb eerder geschreven over de overwinningscirkel, waarin duidelijk wordt hoe we als mens kunnen groeien en leren van het verleden. Ik heb geen rotjeugd gehad en mijn ouders deden alles voor ons wat in hun vermogen lag! Dit moet ook zeker geen zielig verhaal worden! Sterker nog, ik ben heel erg trots op mijn ouders. Niemand heeft een perfecte jeugd, want sinds de zondeval zijn relaties niet perfect.

Bedrijfsmaatschappelijkwerk

Gisteren had ik een afspraak met de bedrijfsmaatschappelijk werker. Het ging over het aangeven van grenzen en zorgen voor mijzelf. Ze constateerde dat ik altijd en overal bezig ben om het anderen naar hun zin te maken, ten koste van mezelf. Ook voel ik me heel snel beoordeeld of geoordeeld door anderen en dat is behoorlijk vermoeiend. Toen ik dacht dat het bijna tijd was werd er nóg eens aan me gevraagd hoe het ging. Ik was helemaal niet van plan om het met haar te hebben over iets wat écht niet goed gaat, maar begon spontaan te huilen.

Laat jezelf geen pijn meer doen

Er gaat heel veel goed schreef ik eerder en daar ben ik heel blij mee! Wat niet goed gaat is de onveiligheid die ik ervaar in onze kerk. Het was 6 jaar terug een veilige plek. Ik durfde me te hechten aan mensen, iets wat ik moeilijk vind. Veel mensen waren lief voor ons en hielpen toen ik ziek was. Na een paar jaar veranderde langzaam de koers en sfeer van de gemeente, zonder dat wij daar invloed op hebben. Wij en nog meer gemeenteleden stelden er vragen over, maar dat werd meestal niet gewaardeerd. Zo vaak heb geprobeerd om écht contact te maken. Ik wilde een dialoog, in plaats van verwijten.

Wat ik niet in de gaten had is, dat ik net als vroeger thuis dingen op te lossen die ik helemaal niet kan oplossen en die ook niet mijn verantwoordelijkheid zijn. In deze kerk liet ik over me lopen, over me oordelen en steeds weer liet ik mezelf een schuldgevoel aanpraten en verdedigde ik mezelf. Deze kerk voelt en ís niet veilig meer. Dat een leidinggevende tegen ons (en anderen) zegt dat we elkaar beter de hand kunnen schudden wanneer we niet achter hem en/of zijn preken staan, doet iets met mijn gevoel van veiligheid.

De bedrijfsmaatschappelijk werker zei er gister dit over: “laat jezelf geen pijn meer doen”. Hoe, daar moet ik echt over nadenken, want het gaat ten koste van het ‘veel wat wel goed gaat’.